Lit, fatoe, nice… Maar eerst een soppie

‘Pap, kan de radio wat harder?’ Samen met dochter Noor (18) en haar vriendin Nina (20) zijn we op weg naar Gemaal op Zuid. In het kader van de Popweek staat hier vanmiddag Metropolis X The Daily Indie Matinee geprogrammeerd. Zo-even stond radio 1 nog op in de auto, maar dat was niet chill, volgens Noor. Nu is het de hiphop van FunX die ons in de stemming brengt. Noor & Nina nemen op de achterbank de laatste muziekstijlen door. Ja dit nummer is lit, mag die nog wat harder papa?’ Cool meeknikkend op de achterbank delen de meiden hun oordeel. ‘Fatoe, toch?’. ‘Jaaa, nice’.

Nina en Noor

De eerste band in Het Gemaal is Speak Easy. Dit is pas hard. De vloer trilt onder mijn voeten, en de bassen voel ik in mijn hele lijf. Ik val ook direct door de mand als wouldbe concertganger: ik ben zo’n beetje de enige zonder oordoppen. De scheurende gitaren vallen mooi samen, maar na een paar nummers volg ik de rest vanaf de gang. Mijn oren zijn me toch te lief en hier is het geluid prima.

Je zou denken, waarom zo hard en allemaal aan de doppen. Maar ik snap het wel, de muziek voelen is ook een sensatie. Dat mis ik op de gang.

Speak Easy

Het tweede optreden is van Green Cabin, een Rotterdams hiphopcollectief. Dit is de afdeling van Noor & Nina en ze kennen ook een van de bandleden.
‘Heb je er zin in?’, vraagt Nina de hiphopper. ‘Het is vroeg toch, ik wil soppie’, antwoordt hij. Lit, fatou, chill en nice, die ken ik allemaal wel. Maar soppie? ‘Wat is dat Nina, wil hij koffie?’ vraag ik als de jongen verdwenen is. Noor & Nina rollen bijkans van hun stoel van het lachen. ‘Nee, drank!’

Green Cabin

Tijdens het optreden houden de bandleden van Green Cabin dan ook allemaal losjes een koud biertje in hun hand, wat er heel lauw uitziet.

De muziek swingt lekker, de verhaallijnen volgen elkaar in duizelingwekkend tempo op, en gaat, prrrrt prrrrt ,over naar refreinen. Heerlijk urban allemaal.

Giorgi en Brenn

Het laatste optreden is van Giorgi Kuiper met Brenn Luiten. Giorgi speelt in De Likt en maakt daarnaast zijn eigen muziek met wisselende andere muziekanten. Brenn en Giorgi worden aangekondigd als muziek voor fijnproevers. Dat blijkt wel te kloppen. Ze zetten in met serie donkere basgeluiden, afgewisseld met hoge klapjes. De muziek is bijna meditatief, en in de mooie ruimte van het Gemaal op Zuid krijgt het iets sacraals. Langzaam maar zeker wordt het melodieuzer. Het stuk eindigt als een trein die langzaam tot stilstand komt. Heel, heel langzaam. Sluit je ogen en je hypnotiseert jezelf.

Giorgi haalt je droogjes en met een glimlach op zijn gezicht uit die hypnose. ‘Het is de eerste keer dat we samen spelen en we hebben twee nummers. Dan weten jullie dat.’

Giorgi

In het 2^e nummer zingt Giorgi door een plastic slangetje dat aan de microfoon bevestigd is. Het lijkt alsof een ander inbreekt in de muziek, iemand uit outer space. Het geluid is heel intens en indringend, terwijl Giorgi nauwelijks beweegt. Een vervreemdend effect.
Met een Rotterdams nuchter ‘Dat was het’ zet deze Kuiper ons weer terug op aarde.

Op weg naar huis zit Noor naast me en niet meer naast vriendin Nina op de achterbank. Dichter bij de knoppen van de radio, da’s toch makkelijker.

Door Peter Snaterse van BeeldinZicht