Warme Braziliaanse klanken in koud Rotterdam

‘Oh kijk, daar is hij. Hij is gekomen.’ Er klinkt opluchting in de stem van mijn buurvrouw. Ze zwaait en wenkt om te laten zien waar zij en haar vriendin zitten. Ik schuif ietsjes opzij op de bank voor mijn nieuwe buurman, in de foyer van LantarenVenster. We luisteren naar Pojeto Coisa Fina. Een maar liefst 13-koppige jazzband, ze zijn helemaal uit het warme Brazilië naar ondergesneeuwd Rotterdam gekomen. Gratis tussenstop van de heren musici die onderweg zijn richting Parijs voor een concert.

Mooi contrast wel, voor het eerst sinds jaren ligt er een pak sneeuw in Rotterdam dat blijft liggen. Nou ja, blijft liggen. Er valt steeds bij waardoor het wit blijft. Maar ook dat duurt niet lang. Toch wordt de Rotterdammer wel wat dichterlijk van zo’n bijzondere situatie.

Oh Rotterdam
mijn autostad,
wat maak jij sneeuw
toch smerig nat.

Bandleider Daniël Nogueira doet ons het natte en koude Rotterdam meteen vergeten als hij zijn band voorstelt ‘Straight from Sao Paulo to Rotterdam.’ Net als vele niet-Europeanen denkt ook hij dat sneeuwval hier een dagelijks verschijnsel is. ‘Jullie zullen dit weer wel zat worden, maar wij vinden het prachtig!’

Bandleider Daniël Nogueira vertelt over hun muziek

Vanaf het eerste nummer vult Pojeto Coisa Fina de enorme foyer. 8 blazers, 1 pianist, 2 gitaristen, 1 drummer en 1 man op percussie. We zijn geland, lijken ze te willen zeggen. Stevige stukken met Braziliaanse ritmes worden afgewisseld met lazy sunday afternoon jazz. Soms zó lazy, dat ik een van de blazers zie gapen. Maar dat is natuurlijk de jetlag.

De band staat opgesteld voor de grote glazen pui. Tegen een achtergrond van voortdurende sneeuwval jaagt Projeto de koude uit de Maasstad. Zo nu en dan gaat de grote glazen deur naast de pianist open. Een vader met kinderwagen die niet door de draaideur kan. Een koudegolf waait over de band. Maar zij laten zicht niet vermurwen. En de pianist? De pianist heeft een sjawl om.

Het meest indrukwekkend is wel als de hele band gaat meezingen. Of meeklappen. Dan klapt ook het Rotterdamse publiek mee. Te weinig publiek helaas, maar enthousiast is het wel. Je waant je even in het verre Brazilië.

Garret, Charlene en Natasja

‘En hoe vond je het?’ vraagt mijn buurvrouw aan haar buurman. Die reageert enthousiast. Hij knipt een paar keer met zijn vingers in de lucht. ‘Goede akoestiek ook hier.’ Buurman en buurvrouw blijken broer Garret en zus Charlene, de vriendin heet Natasja. Zus blijkt de strenge van de twee.
‘Ik moet Rotterdam leren kennen’, vertelt Garret, ‘en zij belt me dan steeds op als er ergens iets leuks te doen is. Uit mezelf doe ik het niet, ik ben gewoon te lui.’ Garret zegt het zo charmant, volgens mij komt deze meneer overal mee weg. Zelf speelt hij gitaar. ‘Dit soort concerten zijn goed voor me. Daar kan ik zoveel van leren.’
‘Hij kan heel goed spelen hoor, Garret is echt talentvol’, breekt Charlene in. ‘Ik? Welnee.’ Garret wijst naar de Brazilianen ‘Deze mannen, díe zijn talentvol.’ ‘En te bescheiden, dat is hij ook’, vult Charlene aan.

Ze houden elkaar aardig scherp, deze broer en zus. Maar al is het nog zo gezellig, Garret moet er vandoor. ‘Ik heb een etentje…’ Hij zoekt de tijd op op zijn telefoon. ‘…en ik ben al te laat.’ Tijd voor afscheid. Charlene krijgt 3 zoenen, maar weggaan is moeilijk. Broer en zus zijn eigenlijk helemaal nog niet uitgeklets. ‘Nu ga ik écht’, zegt Garret gedecideerd, ‘Ik heb al zo’n naam.’

Maar daar komt Garret met al zijn charmes vast mee weg, op zijn volgende afspraak.

Door Peter Snaterse van BeeldinZicht

Ontmoeting op de heenweg. Deze Rotterdammer staat voor zijn allereerste ritje in de sneeuw.