Haagse gezelligheid

‘Ik ben nu buddy van 2 dames, een van 58 en een van 90,’ vertelt Elly Vons enthousiast. ‘Dat contact gaat via Buddy Netwerk. Maar misschien kan ik ook wel wat voor Lichtspoor betekenen? Daarom ben ik hier.’ Als Rotterdammer ben ik hier ook, als een van de campagne-medewerkers.

Wethouder Karsten Klein heeft zojuist de campagne Lichtspoor geopend. Een maand lang allerlei activiteiten in Den Haag die er stuk voor stuk op gericht zijn je stadsgenoot te ontmoeten. Want er mogen dan 515.000 mensen in het mooie Den Haag wonen, een behoorlijk deel ervan heeft nauwelijks contact met andere Hagenaars. En, zoals Wethouder Klein bij de opening van Lichtspoor zei: ‘Dat worden er steeds meer. Deze campagne wil Hagenaars weer met elkaar verbinden’.

Elly Vons

Elly Vons vertelt liefdevol verder over ‘haar’ dames. Elke week, op vaste tijdstippen, brengt zij haar bezoekjes. ‘Mijn mevrouw van 58 is bijna blind en dat beperkt je natuurlijk in het contact met anderen. Ze is elke keer weer zo blij als ik langskom. De mevrouw van 90 loopt met een rollator en komt niet meer buiten. Maar met mij durft ze wel. En dan bij mij aan de hand, dan laat ze de rollator thuis.’

Wethouder Karsten Klein

De feestelijke opening van Lichtspoor is in het Fotomuseum in Den Haag. De eerste activiteit van Lichtspoor is een enorm Vraagelkaarcafé. Voor de wethouder blijkt dat een onbekend woord, ‘Voormekaarcafé’ noemt hij het tijdens zijn openingsspeech. De wethouder wordt direct gecorrigeerd door het publiek. ‘Dat krijg je als je uit je hoofd gaat speechen’, antwoordt Karsten Klein lachend.
Vanmiddag kunnen de 130 bezoekers van alles en nog wat doen. Van spelletjes, handwerken, gezichtsmassage of nagels laten lakken, tot aan hulp bij je smartphone en tablet. Bakliefhebbers kunnen terecht in het Bakcafé. Zij mogen de high tea verzorgen voor het gezelschap.

Bea helpt in de keuken

Bakken, daar houdt Bea Gadjradj wel van. Bea is vrijwilliger en rent de hele week van hot naar her om mensen te helpen. Ze wil van alles doen voor Lichtspoor, maar haar dagen zitten al zo propvol. Altijd maar bezig voor anderen. ‘En dan heb ik nog 2 jongens thuis. Elke week ga ik naar Bewegen voor ouderen. Dan vraag ik allemaal buurvrouwen of ze meegaan. Maar vaak willen ze niet mee hoor.’ Nu wordt Bea een beetje streng. ‘Dan klagen ze wel dat ze nooit buiten de deur komen en dat ze eenzaam zijn. Maar ga dan mee als ik voor de deur sta. Je moet er ook zélf wat voor doen.’

Bea

Thuis zitten, nee, dat is niets voor Bea. Soms tot verbazing van haar jongens, vertelt ze lachend. ‘Dan roepen ze: ‘Ma, ga je nou alweer de hort op?’’

Het ICT-café is een handige tussenstop vandaag. Studenten die vinden dat gekke vragen niet bestaan, zitten klaar voor de Hagenezen. Een vraag als ‘Nu heb ik mijn foto’s in de cloud én op mijn telefoon, maar hoe krijg ik ze nu uit de cloud?’ verraad een ervaren smartphone gebruiker. Dat zet de studenten lekker op scherp.

In het Verwencafé laat Loes van Dijk haar nagels lakken. Prachtig rood en dat past mooi bij haar jasje. Loes straalt al de hele middag en vertelde me eerder: ‘Ik ben 80, en ik zit ook op Facebook hoor.’ Ze inspecteert haar nog natte nagels nauwkeurig. ‘Mooi gedaan hoor meisje’, lacht ze richting de studente. ‘Jaaaa en ik ben kritisch hoor’, knipoogt ze naar mij.
Loes tennist nog twee keer in de week, met een grote club mensen. ‘Dubbelen hoor, voor singelen moet je zo hard rennen.’

Loes van Dijk

‘Zit je nog veel op Facebook?’, vraag ik haar. Dan straalt Loes even niet meer. ‘Nou, nee eigenlijk al een jaar niet meer zo. Sinds mijn man is overleden. We waren 58 jaar samen. Ik heb hem nog gereanimeerd! Maar 3 dagen later is hij toch overleden. Het was zo’n fijne man hè.’
Even ziet Loes er breekbaar uit, maar dan richt zich weer op. ‘Je moet toch verder’, zegt ze daadkrachtig en gelukkig komt daar die lach weer.

Kam Ying Chan (rechts) met haar vriendin

Een paar tafels verderop is Kam Ying Chan in gesprek met een van de medewerkers van het Vraagelkaarcafé. Chan heeft in de Posthoorn over Lichtspoor gelezen en zich opgegeven voor het Vraagelkaarcafé. ‘Nou, mijn zoon heeft me opgegeven. Ik ben niet zo goed met computers,’ geeft ze lachend toe. Chan vertelt dat veel Chinese vrouwen mantelzorger zijn voor hun echtgenoot. En dat door de gesloten Chinese cultuur ze ook niet snel naar buiten treden met hun moeilijkheden. Haar vriendin is zo’n mantelzorger. Des te knapper dat zij zichzelf heeft opgegeven en haar vriendin heeft meegenomen vanmiddag.

Leren breien

Het Vraagelkaarcafé was tot 15.30 uur gepland, maar een uur later zijn veel Hagenaars nog lang niet uitgepraat. Ze hebben het veel te gezellig met elkaar. De bakkies waren niet Haags en er zijn nieuwe contacten gemaakt. De campagne Lichtspoor voorziet duidelijk in een behoefte. Maar om met de vriendelijk doch strenge Bea Gadjrads te spreken: ‘Wel ook zélf een stap zetten en actief blijven’.

Door Peter Snaterse van BeeldinZicht

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

LinkedIn
LinkedIn
Share
Don`t copy text!