Kleedjescultuur in het park

Het zomert en het zindert in het Vroesenpark. Het duizelt, zouden de festivalgangers zelf zeggen. Duizel in het Park, het Vroesenpark, is drie dagen vakantie in je eigenste Rotterdam. Literatuur, gedichten, dromerige muziek, garagerock boyband, Indiepop, oudediscomeedansmuziek, er is van alles.

Mijn dag begint met Spoken Words. Vier voordragers met Rotterdamse roots, om de beurt op het podium. Vooraf wordt nog even overlegd met de organisatie over de volgorde van optreden. ‘Ik heb een lang verhaal, doe mij maar ergens in het midden.’ Ergens in het midden bij 4 is plek 2 of 3. Het wordt 3.

De Spoken Words schrijvers

Man van de organisatie die de Spoken Words artiesten aankondigt heeft zelf ook dichterlijke kwaliteiten. Zonder dat hij het in de gaten heeft waarschijnlijk. Met een ‘Kom maar mensen, het is er tijd voor’ maant hij langslopend volk zich bij het podium te vervoegen. Daar kun je toch heerlijk alle kanten mee op, met zo’n tekst. Kerk, huwelijk, begrafenis, overal bruikbaar.

M

Artiest M ondersteunt dit streven halverwege zijn voordracht met ‘Gezelligheid kent geen tijd, yeah yeah’.
Hij neemt het zinnetje heel natuurlijk op in zijn meanderende voordracht. Ook de Spoken Words artiesten ná M, voeren je mee op een heerlijke taalrivier. Met woorden die ik lang niet altijd ken. Straattaal.
Voor wat uitleg raadpleeg ik mijn straattaaldeskundige. Zij is tweetalig opgegroeid, spreekt gewoon ABN als opa en oma langskomen en verder Roffa’s. Mijn dochter is er niet bij dus het moet via WhatsApp.

Voordat ik mijn berichtje intyp, scroll ik eerst naar boven. Twee berichten van gister, nog ongelezen. Mensen, dit is een gedicht. Pure Spoken Words, maar dan via WhatsApp. Mobile Words. Bestaat dit al?

Ik lees:

‘Ik ga met eerst bij nina eten
ze heeft pasta over met
claudio, haar huisgenoot’

 

‘Daarna ga ik door naar daan
En dan chill ik hem daar’

 

Dit is poëzie. Echte poëzie snap je niet meteen. Het duurt even voor je de diepere laag ontwaart en de boodschap duidelijk wordt. Mijn portie literatuur is binnen voor vandaag en ik kan me verder lekker bezig houden met het observeren van het festivalpubliek.

Het publiek op Duizel is een kleedjespubliek. Het betaalt entree, rolt een kleedje uit en heeft daarmee een territoriumpje vastgelegd. Waarom helemaal naar Spanje op vakantie om daar ’s morgens vroeg die handdoek bij het zwembad neer te leggen? Kan hier ook!

De kleedjesleggers zijn er in soorten en maten, en in verschillende ervaringsniveaus. Sommige kleedjes worden heel vlot uitgelegd, ingerold en ingepakt tot minimale pakketjes. Met een ‘Hoe moet je deze oprollen, Els?’ verraad je je ongeoefendheid met het kleed.
Een doorgewinterde kleedlegger vertrouwt mij toe ‘Wij zitten met zijn allen op een heel groot kleed en om de beurt mogen we een rondje lopen. Ik ging er natuurlijk als eerste vandoor, dat snap je wel. De rest houdt nu onze plek bezet.’

Na een hele middag rondbanjeren wil ik graag even gaan zitten. Het is knaldruk, alle banken zijn bezet. Ach, had ik nu maar…

Lunchkleed

We leren al jong ons eigen kleedje te leggen

Kleedjes van de zaak

 

Kleedje vergeten

 

Kleed op wielen

Como kleedjes

Hipsters zijn vaak kleedloos

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

LinkedIn
LinkedIn
Share
Don`t copy text!