To queue or not to queue, that’s the question

Wat heerlijk, samen met tennismaat Maarten naar Wimbledon. Met kaartjes voor Number 1 Court, dankzij tennismaat Peter. Hij had tot voor kort, want dit jaar overleden, een oude ’tante’ die lid was van de Last Eight Club van Wimbledon. Dat geeft je het levenslange recht op kaartjes voor een Showcourt. Als er een lid overlijdt, schuift het hele gezelschap op de tribune een plaatsje naar voren. De plaatsen van oude tante waren inmiddels op de eerste rij. Tijd om… naja, dan ben je echt op leeftijd…

Maarten en ik

Al die gekke tradities en regels, die de All England club in haar wijsheid verzonnen heeft een keertje van nabij meemaken. Je kent de verhalen wel, mensen die een nacht lang in de rij staan, ‘the queue’, voor een kaartje. Als je er een bemachtigt, mag je het terrein op, ‘the grounds’, maar ben je nog niet zeker van de entree voor een Showcourt. Hoe tennisgek moet je zijn om op donderdagmiddag aan te sluiten in ‘the queue’ om zeker te zijn een Centrecourt kaartje voor zaterdag? De man die achter ons zat kon het uitleggen. Hij zag er overigens verder heel normaal uit. Dat nachtelijke ‘queuen’ in combinatie met de Britse liefde voor een stevig glas, verklaart vast waarom er zoveel mensen liggen te maffen op Hennman Hill. Op dé plek waar het volgens BBC commentatoren altijd gebeurt, heeft de helft gewoon zijn ogen dicht.

Vanaf rij 1 kun je Serena Williams bijna aanraken. Als je zou durven…

De Engelsman ‘queuet’ graag. Hij toont zijn beschaving door ondanks hoge nood in keurig rechte lijn zijn of haar beurt voor het toilet af te wachten. Er hangt wel een bordje ‘fast lane’ bij de broodjeswinkel, maar daar gaat niemand in staan. Ja ik, eventjes. Maar deze Europeaan had slechts een klein beschaafd knikje van de kassière nodig om te snappen dat dat niet de bedoeling was.

‘How to queue’ voor een plaats op de tribune wordt door mannen met strohoedjes vertelt.

Het barst van de officials op Wimbledon. Ze lijken allemaal wel een ander uniform te dragen. De Britten zelf herkennen de strepen, labels, insignes, platte of juist bolle petten natuurlijk wel. Beschaafd geduldig maar volhardend leggen ze de rest van wereld uit ‘How to queue’. En de rest van de wereld luistert daar braaf naar. Als je accepteert dat ‘queuen’ bij het leven hoort vind je het ook helemaal niet vreemd dat 10 platte petten met elkaar een lange witte stalen ketting ophouden en zo 3000 mensen tegenhouden. ‘To queue or not to queue’, dat is hier helemaal geen vraag.

Door Peter Snaterse van BeeldinZicht

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

LinkedIn
LinkedIn
Share
Don`t copy text!