Een mooie hondenbaan

‘Het is echt een hele mooie hondenbaan’, zegt een ongeveer 10-jarig jochie tegen zijn moeder. Ik passeer de jongen en zijn moeder bij de ingang van Windhondenrenvereniging Zuid-Holland. Terwijl in Rotterdam vandaag tijdens de marathon enorm hard gerend wordt door vrouwen en mannen die van heinde en verre komen, zijn het in Schiebroek de Whippets en Greyhounds die records breken.

Greyhounds zijn grote windhonden. Met hun enorm gespierde achterpoten zijn het echte sprinters. Een beetje divagedrag is ze ook niet vreemd. 1 wedstrijd per dag, dat is het maximum wat een Greyhound loopt. Maar in die wedstrijd ontwikkelen ze wel een snelheid van 80 km/u of meer. En die topsnelheid halen ze met een paar grote stappen.

Whippets zijn kleiner. Bij wedstrijden worden ze onderverdeeld in klassen. Reu of teef, maar ook de hoogte van de Whippet bepaalt de klasse waarin de hond mag uitkomen.

Nico laat Popi de baan zien

Nico, uit Goes, heeft al zijn hele leven Whippets gehad, op dit moment 3 stuks. Ik kom Nico tegen als hij met Popi langs de baan staat, zijn jongste Whippet van precies 5 maanden. Popi mag pas meedoen aan wedstrijden als hij 15 maanden oud is, maar Nico laat hem vast kennismaken met de wedstrijdsport. En met ‘het haas’. Dat is allang geen echte haas meer, maar een paar stroken gekleurd plastic, waar de windhonden achteraan rennen. Maar het haas klinkt wel een stuk beter natuurlijk.

Het liefst zou Popi nu al in de baan springen, zo enthousiast is het windhondje. ‘Ik heb nog nooit zo’n drukke pup gehad’, vertelt Nico lachend. Dat beloofd nog wat als Popi volgend jaar mee mag doen.

Anita met de hondenpaspoorten van de deelnemers

Ilse en Anita op het parkeerterrein van de vereniging

Anita komt uit Woudbrugge en is ook van de Whippets. Ze laat me een foto zien met al haar honden. ‘Ik heb er 7. En 3 kinderen. Wij zijn elk weekend ergens anders in Nederland. Met zijn allen. We zijn altijd buiten, heerlijk en ook heel goed voor de kinderen.’ Net als velen hier is Anita helemaal ingericht op weekendjes weg met de honden. ‘Ik heb een caravan met een hok voor elke hond.’ Lachend: ‘Ik moet mijn Whippets in de buurt hebben’.

Minie komt helemaal vanuit Groningen naar Schiebroek

Een leven lang in de windhonden is hier helemaal niet vreemd. Zo is er Cees. Cees is bijna 80 en al zijn hele leven verslingerd aan Greyhounds. Wedstrijden lopen met zijn hond doet Cees niet meer, maar fotograferen van de wedstrijden des te meer. En dat doet hij al sinds 1954! Hier loopt het levend fotoarchief van windhondenwedstrijden. Heel Nederland reist Cees af. ‘Sinds 1959 samen met mijn vrouw Marg.’ Of zij altijd meegaat, vraag ik Marg. ‘Jaaaa, anders mag hij niet weg.’ De broer van Cees, Hans, is ook mee. Als fervent vliegtuigspotter zit Hans ruim in de telelenzen, dus dat komt goed uit. Gedrieën hebben ze met de jaren een vloeiend werkschema ontwikkeld. Cees verdeelt de taken en heeft door zijn jarenlange fotografiewerk een status opgebouwd: hij mag op het middenterrein komen.

Hans, Cees en Marg

Hans heeft nooit honden gehad. ‘Ik had er geen tijd voor.’ Waarop Cees direct antwoordt: ‘Ik maakte er tijd voor.’ Maar gek op dieren is ook Hans merk ik, als hij met veel lol vertelt over het dierenpark dat bij zijn broer en schoonzus huist. ‘Ze hadden zelfs een kip in huis, Maddock. Die kwam uit een meegenomen ei van de kinderboerderij. Dat ei hadden ze laten uitbroeden door een van hun duiven.’

Na de race staan de baasjes klaar om de windhonden op te vangen

Marg, Cees en Hans zitten op hun eigen tuinstoelen naast elkaar langs de baan, maar nu komen de finales. Tijd voor Cees om te verkassen richting middenterrein. Hij kan dan de start van de race fotograferen en direct daarna een huldiging van een vorige race. Dat is het ritme van het middenterrein. Race, huldiging, race, huldiging. Cees is een werkend leven bovenmeester geweest en dan merk je. Voordat hij vertrekt checkt hij nog even de taken. ‘Hans, neem jij de finales straks allemaal?’ De 400mm telelens zit al op de camera. Hans is er klaar voor. ‘Mar, in de kantine hangen de uitslagen en finaleplaatsen. Wil jij die vast opschrijven?’ Zonder op te kijken houdt Marg haar telefoon omhoog. ‘Zit er al in Cees.’

Op de dag van de marathon van Rotterdam, trekt Cees sprintjes op het middenterrein van de windhondenbaan. Start fotograferen, podium fotograferen, start, podium… Na de podiumfoto voegt Cees de winnaars steevast toe: ‘Staat vanavond op Facebook’.

Cees fotografeert alle winnaars

Na de wedstrijden kom ik Cees weer tegen. ‘Zo, wij gaan naar huis. We gaan eerst eten, dan de hondjes verzorgen. En dan aan het werk hè. Ik krijg het kaartje met foto’s van Hans en dan plaats ik alle foto’s op Facebook.’

Cees heeft voor zichzelf een mooie hondenbaan gecreëerd.

Meer weten over Windhonden Renvereniging Zuid-Holland? Bekijk hier hun website.

Door Peter Snaterse van BeeldinZicht