Feyenoord. Vrouw en dochters leven echt mee

Het gaat de hele week thuis over Feyenoord. Mijn vrouw leeft écht mee. ‘Hoeveel staan ze nu ook weer voor?’
‘Een puntje nog maar’, antwoord ik.
‘Goh! Da’s niet veel hè?’
‘Nee, dat is minimaal.’
‘Het zal toch niet net zo iets worden als met die Duitsers… Tégen die Duitsers.’
‘Je bedoelt dat Feyenoord op het laatste moment toch nog verliest?’
‘Ja, precies, net als tegen die Duitsers. Weet je nog wel?’

Óf ik dat weet. Ik herinner mij nog heel levendig 1974 en het ultieme sacherijn van mijn vader. Op vakantie in Corsica moest ons gezin in het kleine Simcaatje 1100 een lange kronkelweg hoog in de bergen afleggen van onze camping naar een dorpje, om daar de finale van het Wereldkampioenschap te zien. Mijn zusje hing kotsend van de wagenziekte met haar hoofd buitenboord. Mijn vader zenuwachtig zijn taxfree op de boot aangeschafte Gauloises rokend.
In een donker café vol Franse stamgasten keken we Nederland-Duitsland. En na het vreselijke verlies diezelfde lange bergweg terug naar de camping. Bochten, kotsen, roken…

De ijzige stilte werd halverwege onderbroken door mijn moeder, die mijn vader wel even zou opbeuren. ‘Nou Aat, de Fransen vonden óók dat Nederland de beste was, hè.’

Deze geschiedenis gaat zich toch al-sje-blieft niet herhalen. Dat Feyenoord dit alsnog verliest, en ik precies op mijn vader ga lijken?

Naar het café

Feyenoord is een week lang nieuws en dat heeft vrouw en dochters geïnfecteerd. Ze willen de wedstrijd zien. Helemaal! We kiezen voor café Schieland. Jongste dochter Noor is niet mee. Zit je namelijk op één plek, dan mis je het leuks van een andere plek. Ze zal wel bellen en zo, hoe het gaat.

Ze belt inderdaad. Tien minuten nadat Kuyt de 2-0 heeft binnen gekopt klinkt het uitgelaten ‘Ze staan voor hè, pappa? 1-0 toch?’ ‘Oh, 2-0 al?!’ Tijd om de stad in te gaan met vriendinnen.

Met het bord op schoot

Thuisgekomen na een enerverend rondje stad willen de dames ineens alledrie Studio Sport zien. ‘Dan eten we toch bij de TV?’

Ik dacht dat dat mijn alleenrecht was op de zondagavond. En dat wil ik helemaal niet kwijt. Maar ja, op deze dag vind ik alles best. Zelfs de commentaren van moeder en dochters. Zo wordt jongste dochter, die geen minuut van de wedstrijd gezien heeft, helemaal bijgepraat.

‘Zie je dat de mist nog niet eens opgetrokken was toen die eerste goal viel?’
‘En wat komt hierna dan, pappa? Oh, Champions League? Wat is dat? Van de wereld?’
‘Na 20 minuten 2-0, en dan moet je nog twee uur.’
‘Lelijk man, die blauwe shirts. Maar het is wel lekker duidelijk kijken.’

Na de terugblik van Feyenoord komt weer een samenvatting. Andere wedstrijd. Dat vinden de vrouwen dan weer minder.

‘Alweer voetbal? Ajax? Die moesten toch in Frankrijk?’
‘Ik hoef dit niet te zien, ik vind Ajax niet leuk om naar te kijken gewoon.’
De mobiel wordt erbij gehaald. ‘Check die schoenen!’

In het nieuwe seizoen komt vast een ding goed: ik heb mijn plaats op de bank terug.

Door Peter Snaterse van BeeldinZicht

Direct na de wedstrijd was het water van de Hofpleinfontein nog doorzichtig.

Razendsnel in elkaar gezet, deze ode aan Kuijt

Na een uurtje kon je je eigen voeten niet meer zien.